Mamy 7 dni, by uratować całe życie Bartusia!

Czekamy na życie, które przyjdzie na świat w czerwcu. Przyjdzie też śmierć, która będzie stała z tyłu i liczyła na potknięcie, nasze, Bartusia, lekarzy. Nasze dziecko przyjdzie na świat z ufnością, nieświadome, że nie jest gotowe by na nim żyć.

Pierwszy jego krzyk zwiastował będzie początek walki. Teraz już wiemy, że jest człowiek, który chce walczyć razem z naszym synem, ramię w ramię.

Noszę w sobie chore dziecko, dziecko nie zdolne do tego, by samodzielnie żyć. Dopóki jest we mnie czuje jego ciepło, ale nie mogę go zatrzymać. Ono rośnie i każdego dnia podąża w stronę przepaści, znad której nie można go zawrócić. W 20 tygodniu ciąży, gdy postawiono diagnozę, pomyślałam, że jestem złą matką. Nasz pierwszy syn Staś dostał ode mnie więcej niż Bartuś, dostał zdrowe serce i beztroskie dzieciństwo. Dlaczego nie umiałam dać tego Bartusiowi? Co ze mnie za matka skoro nie umiem im dawać z siebie tyle samo?

Miłość tak ogromna, że niweluje rozsądek, zabiera trzeźwe i racjonalne myślenie, każe wyć i zarazem zabrania płakać, bo dziecko nie może rodzić się wśród łez. Na badaniach kontrolnych wykryto rzadką i złożoną wadę serca w przebiegu zespołu heterotaksji – całkowity kanał przedsionkowo-komorowy, wspólny przedsionek oraz wspólny pień tętniczy. Mało jak na jedno małe dziecko? Do tego dochodzi jeszcze podejrzenie agenezji prawej nerki.

Przecież to tylko spekulacje, Bartuś się wciąż rozwija, wiec może los się odmieni. Złudzenia i ta olbrzymia rozpacz kazały mi zaprzeczać faktom, stawiać znaki zapytania tam, gdzie nie było już miejsca na domysły. Dziesiątki konsultacji w Polsce i wszędzie ta żałosna bezradność, która pogłębiała się wraz z kolejnymi badaniami. Serce naszego synka rozsypane na kawałki nie daje już żadnej szansy by żył. W tym stanie, w jakim jest teraz, nie da rady podtrzymać tego maleńkiego życia, które paradoksalnie może się zakończyć w dniu przyjścia na świat. Wszystkimi zmysłami wyczulona na obecność jakiejkolwiek szansy, dostawałam kolejne ciosy. Kolejna konsultacja i zarzut – ta ciąża powinna zostać przerwana, nie ma sensu, by walczyć o życie, które i tak zgaśnie! Jak można mówić takie rzeczy matce, której serce bije obok serduszka jej dziecka? Która czuje jego ruchy, jego życie?

Tam gdzie nikt nie widział sensu, znalazł go profesor Malec! Pierwsze konsultacje i zarazem pierwsze słowa z ust lekarza, które nie bolały, nie raniły, a dawały ogromną ulgę, której większość ludzi nigdy nie doświadczy. Profesor jednym zdaniem przywrócił Bartusia do gry, a w nas tchnął życie. Aby wasz synek mógł zawalczyć, potrzebna jest natychmiastowa operacja zaraz po porodzie. Musi pani rodzić tutaj, w Muster. Wystarczyło. To najpiękniejsze zdanie, jakie słyszałam w życiu i które zostanie ze mną do końca.

W domu czeka Staś – trzylatek, którego od dawna nie możemy ochronić przed naszym strachem, który przeszywa naszą rzeczywistość. Staś nie czeka tak jak my na bitwę, bo już wygrał, braciszka, którego ja muszę przywiźć mu ze szpitala. Braciszka, który będzie z nim dorastał, dzielił pokoj i zabawki. Każdego wieczora, gdy zamykam oczy, wyobrażam sobie chłopców razem, podczas zabawy, jedzenia, spaceru. Bartuś jest obecny w naszym życiu bardziej niż inne dzieci podczas ciąży, bo ta ciąża wciąż może okazać się całym jego życiem. Nie chcę już dłużej myśleć w ten sposób. Chcę, by koszmar się już skończył. Chcę wrócić do domu z moimi dwoma synkami i żyć!

Noszę w sobie chore dziecko, dla którego jestem gotowa zrobić wszystko. Jestem matką, za której dziecka życie, trzeba zapłacić olbrzymie pieniądze. Jeśli nie zdołam ich zdobyć, wrócę do domu, ale nie do życia, bo w tej chwili kończy się i zaczyna przy Bartusiu, dlatego proszę o szansę, której nie mogę nie wykorzystać. Czasu jest tak mało a do stracenia wszystko. Pomóżcie mi, proszę.

Mama Bartusia

–––––––––––––––––––––––––––––

03.06.2016.

Rodzicom Bartusia udało się uzbierać część pieniędzy, dlatego zdecydowaliśmy się aktualizować kwotę potrzebną dla ratowania chłopca. Cieszymy się bardzo z tego, że jesteśmy coraz bliżej celu.