Łyżeczka pomocy zamiast cukru

Adrian ma 12 lat. Do listopada 2011 roku o cukrzycy nie wiedział nic. Dopiero kiedy stwierdzono u niego cukrzycę typu I, musiał nauczyć się z nią żyć. Choroba przyszła niespodziewanie, gdyż do tego czasu chłopiec był zdrowym, radosnym nastolatkiem.

Poziom cukru chłopca nie jest jeszcze ustabilizowany. Skoki cukru powodują częste bóle głowy i brzucha. To w znaczny sposób utrudnia mu koncentrację. Adrian zanim zachorował uwielbiął sport, dziś jednak o grze w piłce może jedynie pomarzyć. Dopóki cukry się nie ustabilizują wszelki wysiłek fizyczny jest niewskazany. Pozostaje mu kibicować kolegom ze szkolenej ławki na trybunach.

Choroba wymusza na Adrianie przestrzeganie ściśle określonej diety. Leki oraz artykuły spożywcze dla diabetyków są jednak bardzo drogie. Chłopak ma już pompę insulinową, nauczył się ją obsługiwać. Jednak co miesiąc rodzice chłopca muszą wydawać ok. 1100 złotych na paski, wkłucia i oprzyrządowanie do pompy. Ciężko jest wygospodarować w domowym budżecie pieniądze na wszystko, dlatego zwracamy się o pomoc do darczyńców o pomoc rodzinie chociaż przez 4 miesiące.

Przez 11 lat Adrianowi nie przychodziło do głowy, że może zachorować. Cukrzyca nie przekreśla jego planów w dorosłym życiu oraz marzeń. Będzie mógł się uczyć, pracować. Pompa będzie jego słodkim aniołem stróżem. Kiedyś sam zapracuje na paski i wkłucia. Teraz jednak jego rodzice potrzebują pomocy, żeby oswoić chorobę, także finansowo.