Onkologiczny egzamin dojrzałości

Onkologicznego testu wytrzymałości, siły i pokory nie musieli przeżywać zdrowi koledzy Kacpra. Na oddziale onkologii dziecięcej, każde dziecko dorasta w ekspresowym tempie. Każdego dnia musi mierzyć się ze sprawami życia i śmierci. Dosłownie. Tutaj niejedno życie waży tyle, co piórko i jest kruche niczym zapałka. Łatwo je zdmuchnąć. Łatwo złamać.

Kacper przekonał się o tym dokładnie rok temu. W jego przypadku czas wykluwania się potwora był bardzo krótki. Chłopak przez 2 tygodnie gorzej się czuł i chorował. Stracił siły i apetyt. Schudł. Rodzice stale zabierali syna na konsultacje do lekarzy, czas odmierzali kolejnymi badaniami. Potwór dobrze się zakamuflował i wszystkie badania wyszły w porządku. A potem nadszedł TEN dzień. Dzień, o którym mama Kacpra nie jest w stanie mówić. Dzień, w którym rozegrał się prawdziwy dramat. Taki, w którym wszystko mogło się skończyć. U nastolatka doszło do perforacji przewodu pokarmowego. Jest to stan zagrożenia życia, a ból, który mu towarzyszy, można porównać do dźgnięcia nożem. Natychmiastowa operacja uratowała chłopca, ale lekarze nadal milczeli jak zaklęci i nie potrafili powiedzieć rodzicom, co się właściwie stało.

Dopiero kolejna operacja i pobranie wycinka do badań dało odpowiedź na dręczące pytania. Lekarze zdiagnozowali u niego nowotwór złośliwy żołądka – chłoniak Burkitta w III stopniu zaawansowania. Dalszy ciąg nietrudno przewidzieć – cykle chemii, powikłania, wyniki spadające praktycznie do zera, infekcje, zagrożenie sepsą, utrata włosów, i wagi, a w konsekwencji też sił i chęci do życia.

Chemię Kacper zakończył jesienią, ale już zimą badanie wykazało niepokojącą zmianę w żołądku. Chłopak otrzymał leki i czeka na kolejną kontrolę. Czy to tylko stan zapalny czy coś gorszego...? Mama chłopca przyznaje, że przed każdym badaniem umiera ze strachu. Choć Kacper jest obecnie w domu, trudno powiedzieć, żeby jego życie przypominało to sprzed choroby. Nadal jest bardzo słaby, w zasadzie nie posiada odporności. Uczy się w domu, a niemal każde wyjście na dwór, kończy się infekcją i antybiotykiem. Rak ciągle nie daje o sobie zapomnieć.

Kacprowi, który od zawsze fascynował się piłką nożną, brakuje ruchu, sportu i rywalizacji z kolegami na boisku. Na razie piłkarskie rozgrywki nie wchodzą w grę, dlatego chłopak skupił się na swoich innych zainteresowaniach, którymi są rowery i gotowanie. Z tego właśnie powodu w jego głowie zrodziło się marzenie o nowym rowerze górskim. To jedyna bezpieczna forma aktywności fizycznej, którą mógłby uprawiać. Z tą myślą Kacper czeka na wiosnę. Ona dodaje mu nadziei…

Kacper wierzy, że będzie zdrowy, że odzyska siły i wreszcie odetchnie świeżym powietrzem. Po niekończących się miesiącach spędzonych w szpitalu, nowy rower byłby dla niego prawdziwym symbolem wolności i swobody, a świat oglądany z perspektywy siodełka  – najpiękniejszym widokiem! Liczymy, że dzięki Waszej pomocy, podarujemy Kacprowi wspaniały rower, a wraz z nim – powiew beztroski!