Odzyskać życie, które zabrała anoreksja

Niech moja historia będzie przestrogą dla wszystkich dziewczyn, które nienawidzą swojego odbicia w lustrze, które myślą, że ich życie zmieni się, gdy zrzucą kilka kilogramów, że będą szczęśliwe dopiero wtedy, gdy będą miały taką figurę jak modelki z Instagrama. To nieprawda. Też tak myślałam i dzisiaj jestem na skraju piekła, z którego bardzo chcę się wydostać, ale nie potrafię.

Mam na imię Marta. Mam 17 lat. Od ponad 7 lat zmagam się z okrutną chorobą, jaką jest anoreksja.

Zaczęłam chorować, kiedy miałam 10 lat. Byłam jeszcze dzieckiem. Gdybym wtedy wiedziała, co sobie zrobię, wiedziała, że anoreksja to nie przyjaciółka, ale trucizna, koszmar, który zniszczy mi życie, nigdy nie poszłabym tą drogą…

Mój koszmar zaczął się w IV klasie podstawówki. Nie akceptowałam swojego wyglądu, nie lubiłam siebie. Patrzyłam w lustro i zauważałam same wady, kompleksy, widziałam grubą, nieatrakcyjną dziewczyną. Postanowiłam coś zrobić, bo nie chciałam taka być! Teraz wiem, że wcale nie byłam gruba ani nieatrakcyjna, że to po prostu siedziało mi w głowie. Zaczęłam mniej jeść, intensywnie ćwiczyć. Waga stała się moją najlepszą przyjaciółką. Zaczęłam ukrywać przez najbliższymi to, że nie jem, wyrzucać jedzenie, kłamać. Tym właśnie jest anoreksja – siecią kłamstw, nienawiścią do siebie, która niszczy nie tylko osobę chorą, ale też jej najbliższych.

Udało mi się zgubić kilka kilogramów. Wtedy wpadłam w euforię. Sukces jeszcze bardziej zmotywował mnie do dalszego odchudzania, które stało się moją obsesją. Mama szybko zorientowała się, że coś jest nie tak. Zaprowadziła mnie do lekarza i psychologa. Nie wiedziałam, czym się tak wszyscy przejmują. Nie przypuszczałam w ogóle, że mogę być chora, wręcz przeciwnie, byłam dumna, że udaje mi się chudnąć. Po pewnym czasie zaczęły jednak docierać do mnie słowa specjalistów. Straszono mnie szpitalem, skutkami ubocznymi. Wystraszyłam się i stopniowo zaczęłam stosować się do zaleceń lekarzy. Ponownie zaczęłam jeść. W gimnazjum nastąpiła spora poprawa. Czasem zdarzały mi się myśli pełne obrzydzenia do samej siebie i chęci ponownego zgubienia kilogramów, jednak szybko mijały. Myślałam, że to wszystko już za mną, jednak myliłam się…

Gdy poszłam do liceum, weszłam w nowe środowisko, poznałam nowych znajomych, nastąpił nawrót choroby. Anoreksja wróciła, tym razem jako dużo silniejsza i niebezpieczna przeciwniczka. Odchudzanie stało się sensem mojego życia. Ograniczałam jedzenie, a czasem w ogóle nic nie jadłam, stosując głodówki. Wyrzucałam jedzenie, unikałam posiłków. Najbardziej znienawidzonym przeciwnikiem stały się kalorie. Znałam na pamięć rozkład kaloryczny poszczególnych produktów. Do tego bardzo intensywnie ćwiczyłam. Bardzo szybko schudłam i opadłam z sił. Myślałam, że będę szczęśliwa, a tymczasem było wręcz przeciwnie… Z anoreksją przyszła do mnie kolejna nieprzyjaciółka, jej największa sojuszniczka – depresja. Ciągle czułam się beznadziejna, niewystarczająco dobra, ładna. Nie miałam na nic siły. Zaczęły się bezsenne noce, a kiedy zapadałam w sen, dręczyły mnie koszmary. Byłam ciągle zmęczona, coraz większym wyzwaniem stawało się dla mnie przeżycie kolejnego dnia. Zaczęłam nienawidzić swojego życia, a także samej siebie, do tego stopnia, że miewałam myśli samobójcze. Żyłam, a właściwie wegetowałam z dnia na dzień, nie widząc sensu dalszego życia. Nic mnie nie obchodziło, nie interesowało, nawet to, że przyszło lato i zaczęły się wakacje. Najgorsze w moim życiu… Moja waga tak spadła, że mój stan określono jako krytyczny, zagrażający mojemu życiu. Z BMI 11 trafiłam do szpitala psychiatrycznego. Tam leczyli moje ciało, ale nikt nie zajął się duszą...  Wyszłam z oddziału po kilku miesiącach w listopadzie 2016r.

Po szpitalu zaczął się jeszcze większy koszmar. Jeszcze bardziej znienawidziłam siebie, w szpitalu przytyłam i nie byłam w stanie zaakceptować nowej siebie, jedzenie stało się katorgą i horrorem. Od wyjścia ze szpitala schudłam już 12 kg i wciąż nie potrafię zatrzymać spadku wagi. Naprawdę chcę normalnie żyć i zacząć znowu jeść, ale nie potrafię! Nie potrafię się zmusić… Anoreksja jest silniejsza.

Byłam przekonana, że nikt nie jest w stanie mi pomóc, że to już koniec. Gdy jednak dowiedziałam się o leczeniu w ośrodku dla osób z zaburzeniami odżywiania, gdzie mogą posklejać moją psychikę, pojawiła mi się iskra nadziei. Muszę tam pojechać. Nie mam innej szansy oprócz tej! Chcę spróbować, bo inaczej nie czeka mnie już nic. W tym roku kończę 18 lat i chciałabym wejść w dorosłe życie zdrowa i szczęśliwa. Leczenie w ośrodku jest jednak kosztowne.  Nie stać mnie na nie… Jesteśmy tylko we dwójkę, z mamą. Jest dla mnie najważniejszą osobą i pęka mi serce, kiedy widzę, jak cierpi przez moją chorobę. To także dla niej chcę wyzdrowieć. 

Jestem bardzo zmęczona. Nie mam już siły. Czasami siedzę i czekam na śmierć, bo nie widzę sensu dalszego istnienia. To moja ostatnia szansa na życie, na normalność… Błagam, pomóżcie mi i pozwólcie z niej skorzystać.