Blanka – małe serduszko, które walczy o przeżycie!
Operacja serca w Niemczech - korekcja dwukomorowa wady serca
Zakończenie: 3 Września 2017
Rezultat zbiórki
Blanka jest już po operacji serduszka!
4 stycznia 2018 roku Blanka została przyjęta na oddział kardiologiczny szpitala UKM w Munster. Przed przyjęciem wykonano pomiary i EKG. Tego samego dnia Blanka miała przeprowadzony wywiad lekarski, założony wenflon, pobrano krew do badań, wykonano echo serca, spotkaliśmy się z anastezjologiem. Po wszystkich procedurach odbyło się spotkanie z asyntentem profesora Malca i docent Januszewskiej, który przedstawił nam plan operacji. Przez cały czas panowała miła i życzliwa atmosfera. Część lekarzy i pielęgniarek mówiła po Polsku, z resztą bez problemów komunikowaliśmy się po angielsku. Lekarze i reszta personelu dokładali wielu starań, by Blanka przeszła przez ten dzień jak najspokojniej, poświęcano jej wiele czasu a wszystko starano się robić przez zabawę. Następny dzień miał być najważniejszym w jej życiu.
Operacja odbyła się planowo. Uśmiechnięci anastezjolodzy odebrali nas z pokoju chwilę przed 8 rano. Mama była z Blanką dopóki mała nie usnęła. Otrzymaliśmy telefon, przez który miano nas poinformować o zakończeniu zabiegu. Trwało to krócej niż się spodziewaliśmy.
Na oddziale intensywnej terapii, w pokoju dla rodziców zostaliśmy poinformowani o przebiegu operacji, wszystko odbyło się zgodnie z planem – wykonano korekcję w stronę serca dwu komorowego!
Po kilku minutach mogliśmy już być z małą, przez cały czas. Pozytywnie zaskoczył nas jej widok. Blanka oddychała samodzielnie! Pierwszego dnia po zabiegu malutka głównie spała, wieczorem i w nocy kilka razy wypiła mleczko. Regularnie odwiedzali ją lekarze, pielęgniarze i pielęgniarki, wykonywano wiele badań. Po weekendzie jej stan był dobry na tyle, że mogliśmy wrócić na oddział kardiologiczny. Z każdym dniem wokół małej ubywało aparatury medycznej. Powoli odzyskiwała siły i zaczynała jeść deserki i zupki. Po pięciu dniach od operacji Blanka była radosna i pełna chęci do zabawy, po tygodniu odstawiono jej środki przeciwbulowe. Od tego czasu Profesor Malec za każdym razem odwiedzając Blankę, pytał żartobliwie: Co wy tu jeszcze robicie? Powinniście już iść do domu! Jedenastego dnia od operacji szczęśliwi i z uśmiechniętym dzieckiem na rękach opouściliśmy klinikę.
Wszystko to mogło wydarzyć się dzięki Wam. DZIĘKUJEMY!
Opis zbiórki
Ukochana i poważnie chora – nasza jedyna córeczka, Blanka. Odkąd przyszła na świat walczy o życie, a my o to, by jej nie stracić. Blanka jak najszybciej musi przejść operację serca w klinice w Munster. Bez niej jej chore serduszko będzie coraz słabsze. Dziś stajemy przed Tobą jako rodzice, którzy mogą stracić swoje dziecko i prosimy Cię o pomoc.
W czasie ciąży wszystko wskazywało na to, że Blanka urodzi się zdrowa. Wyniki były wzorowe. To była cisza przed burzą, ostatnie chwile złudnego szczęścia. Na badaniach połówkowych Blankaobróciła się tak, że lekarz nie mógł dokładnie obejrzeć jej serca. Dopóki nie było pewności,że wszystko jest w porządku, spokojny sen nie istniał. Rutynowe badanie USG miało rozwiać niepokój. Trwało długo, dłużej niż zwykle. W końcu z ust lekarza usłyszeliśmy: Nie widzę prawej komory… Wszystko zamarło. To taka chwila, kiedy czas zwalnia, zapadasz się w sobie, a wypowiedziane przed sekundą słowa dudnią w głowie bez końca.
Kolejne badania były już tylko potwierdzeniem najgorszego. Krytyczna i rzadka wada serca. Zarośnięta zastawka płucna uniemożliwiająca jego prawidłowe funkcjonowanie i rozwój. Drastycznie mała objętość prawej komory. Dzień narodzin miał być dniem, w którym o serduszko Blanki trzeba będzie rozpocząć długą i dramatyczną walkę.
Trzeba było interweniować jak najszybciej, jeszcze przed jej przyjściem na świat. Tylko operacja prenatalna dawała nadzieję na ocalenie obu komór serduszka Blanki. Dwa tygodnie po wykryciu wady trafiłyśmy na stół operacyjny. Zabieg, który powinien trwać góra godzinę przeciągał się w nieskończoność. Na skutek niemożliwej do przewidzenia awarii sprzętu u malutkiej doszło do obfitego krwawienia! Potrzebna była natychmiastowa transfuzja krwi. Operacja nie przyniosła zamierzonego efektu. Maleństwo, które nosiłam w brzuchu walczyło o życie. Po kilku dniach od zabiegu nadzieja na to, że chore serduszko Blanki będzie biło, wróciła. Jej stan się ustabilizował. Każdy dzień przybliżał nas do chwili, na którą tak czekaliśmy, do chwili, w której staniemy się mamą i tatą, Momentu, w którym weźmiemy na ręce upragnione dziecko.
Nasza pierwsza wspólna chwila trwała sekundy. Blanka przyszła na świat 7 lutego 2017 roku. Położna uniosła nade mną małą istotkę. Jeden pocałunek – tylko na tyle miałyśmy czas. Od razu trafiła do inkubatora. Pierwsze dni miały przesądzić o tym, czy będzie żyła. Leżała otoczona aparaturą, podłączona do igieł, kroplówek, kabli i monitorów. Podawano jej Prostin - lek, bez którego przeżycie pierwszych dni i tygodni byłoby niemożliwe. Bycie z Blanką było trudne. Przez pierwsze dni po porodzie mogliśmy odwiedzać ją tylko na chwilę, mówić do niej, głaskać po główce, delikatnie przytulać. Tylko i aż tyle.
Ze szpitala wychodziłam bez wyczekiwanego maleństwa. Chwile, w których nie mogłam być przy niej były jak najgorsza tortura. W następnym szpitalu spędziliśmy miesiąc. Zastawka, częściowo udrożniona w okresie prenatalnym, znów zarosła. Lekarze przez tętnicę udową dotarli do malutkiego serca, by przy pomocy specjalnego cewnika ponownie udrożnić zastawkę. Po kilku dniach Blanka była na tyle silna, że podjęto próbę odstawienie kluczowego leku. W ciągu kilkunastu godzin stan Blanki dramatycznie się pogorszył. Saturacja spadła do 40 – tak, jakby Blanka zapomniała, że trzeba oddychać.
Staliśmy kilka metrów od jej łóżeczka, bezsilni i roztrzęsieni. Nasza córeczka umierała na naszych oczach. Z daleka widzieliśmy, jak grupa lekarzy i pielęgniarek, pochyla się nad nią i walczy, by Blanka mogła z nami pozostać. Niezbędny okazał się kolejny zabieg – implantacja stentu do przewodu tętniczego. Udało się! Blanka z każdym dniem udowadniała, jak bardzo chce żyć! Minął dokładnie miesiąc i tydzień od narodzin maleństwa. Wreszcie mogliśmy wrócić z nią do domu.
Gdy przyłożysz ucho do malutkiej klatki piersiowej usłyszysz melodię serduszka, które wymknęło się śmierci. Serduszka, które w każdej chwili może się zatrzymać… Blanka ma już prawie siedem miesięcy. Pełna ufności codziennie odkrywa świat. Śmieje się i buntuje, przytula swoją pierwszą lalkę i głośno śmieje się, kiedy tańczymy z nią na rękach. Jeśli nie wiesz, co tyka w jej serduszku, możesz pomyśleć, że jest zdrową, pogodną dziewczynką o rozumnych, błękitnych oczach i uroczym uśmiechu. Blanka to cały nasz świat. Walka o jej życie i zdrowie to nasz obowiązek!
Serce Blanki znów potrzebuje pomocy! Jej skóra czasem robi się szara, usta sinieją. Lęk o jej życie znowu przypomina nam o sobie każdego dnia. Zastawka płucna i wypływ są zwężone. Zastawka trójdzielna nie domyka się. Niestety w Polsce nikt jasno nie powiedział, że istnieje możliwość przeprowadzenia korekcji chirurgicznej w stronę serca dwukomorowego. Nadzieję na to, że jest to możliwe przywrócił nam profesor Malec z Kliniki Uniwersyteckiej w Munster. Według niego prawdopodobieństwo powodzenia jest bardzo duże! Moim obowiązkiem jest zrobić wszystko, by uratować prawą komorę serduszka Blanki. Niestety koszt zabiegu to 33 000 euro.
Złożona operacja musi odbyć się bardzo szybko! Im serduszko Blanki jest mniejsze, tym większa nadzieja na to, że leczenie się powiedzie. Prosimy, pomóżcie nam uratować serduszko Blanki i podarować jej szansę na normalne życie.